کمرویی در دو موقعیت برای فرد دردسر ساز می شود.
یکی از این موارد برقراری ارتباط با اشخاص صاحب قدرت به صورت دو نفره است و دیگری صحبت در اجتماعات هنگامی که دیگران گوش می دهند.
مورد اول احساسی است که بیش تر کودکان آن را تجربه می کنند، البته اصولا پرهیز از ارتباط با غریبه ها در کودکان امر بدی نیست و به همین دلیل کمرویی در کودکان بیش تر دیده می شود ولی در طول رشد میزان این کمرویی به مراتب کاهش می یابد.
کودکانی که کم تر در اجتماع قرار می گیرند و برقراری ارتباط را نمی آموزند بیش تر با کمرویی درگیر می شوند و طول می کشد تا کمرویی را کنار بگذارند.
اما شکل دوم کمرویی به اضطراب اجتماعی شباهت زیادی دارد زیرا در این حالت اشخاص دوست ندارند توسط دیگران مورد قضاوت قرار بگیرند. توجه کنید که این نوع کمرویی در سنین بالاتر ایجاد می شود.
